من و تو موضع همیشگی مان، در قبال سرنوشت کشور و انقلاب همیشه سکوت بوده است

آن چنان که هیچ اتفاقی در سرنوشت کشور و انقلاب و حتی اسلام  تعداد کثیری از ما فعالین مجازی را وادار به نوشتن جمله حق طلبانه هم نمی کند.

پروفایل پیج هایمان، ما را علوی و شیعه اثنی عشری معرفی می کند. اما در کمال ناباوری و در عین بی خیالی - نه از حق حمایت می کنیم و نه از باطل برائت می جوییم براستی که رسم شیعیان واقعی هیچگاه اینگونه نبوده که امروز نزد ما مرسوم است.من وتو سنگ حسین را به سینه می زنیم، اما حسین مثل ما بی تفاوت نبود. حسین ژست « از سیاست متنفرم » نمی گرفت. حسین دنبال حکومت نبود، اما با دغدغه های سیاسی-اسلامی اش، عازم کربلا شد.

لیکن من و شما و آن دیگری، سیصد و شصت و پنج روز ازسال،آسمان هم اگر به زمین برسد، همچنان در بند نقش ایوانیم خجالت دارد این که آدمی بعد از بروز ده ها بلکه صد ها حادثه دلخراش، زل بزند به چشم مخاطب و با بی تفاوتی از ریش و چادر و روسری گل و گلی و تسبیح فلان برادر و خواهر دینی نامحرم بنویسد آنگونه که  اگر دنیا را آب ببرد، ما هنوز در پی تعبیر خواب دیشبیم! تو هیچ می دانی چرا ظهور مهدی فاطمه این همه به درازا کشیده است؟ چرا که اگر امروز تمام صفحات مجازیمان نوشته های چندین ساله ی بسیاری از ما را زیر و رو کنیم یک نوشته کافی و وافی هم پیدا نمی شود که به دفاع از حق و عفاف و حیا پرداخته و یا از دغدغه های دینی و سیاسی امروز نوشته باشیم فکر و عمل ما عاشورایی نیست.

گاهی بیان حق و دفاع از حقیقت نیاز به مهارت و بینش آنچنانی و یا سن و سال بالا ندارد در کربلا قاسم و عبد الله سن و سالی نداشتند اما در راه دفاع از حق کوتاهی نکردند گویی ما نیز کم کم به سان گذشتگاه مدنی ، به سرنوشت کوفی ها دچار می شویم گناه اهل مدینه و کوفه مگر چه بود؟ جز اینکه آنها نیز کنار کشیدند از تشخیص حقیقت و اعلام حمایت از حق و برائت از نا حق را دردسر ساز تلقی کردند ما نیز با این سیر، شبیه همان هایی می شویم که سر شبه ی ولایت حق، لب بستند و به دفاع از حقیقت نپرداختند، حال می دانی چرا حالا در حکومت کریمه مهدی (عج) نفس نمی کشیم ؟ 

چرا که ما منادیان دو آتشه ( یالیتنا کنا معک) حتی حامی ولی امر خود نیز نیستیم چه رسد به یاری کردند امام غایب! اما گذشته، به لطف غایب بودنش سینه چاک و هوادار و یار کم ندارد امروز، اما امام غریب حاضر را کسی نیست یاری کند. من نمی دانم که چرا هر ساله در عاشورا (یا لیتنا کنا معک ) سر می دهیم اما به سوی خط مقدم نمی رویم؟ مگر کل یوم ها -برای ما عاشقان حسین- عاشورا نیست؟